Een bijzondere ontmoeting met een scharrelaar

Als je in de lente gaat fietsen in Extremadura word je omringd door een scala aan vogels en hun geluiden. Blauwe eksters, roodkopklauwieren, bijeneters, hoppen, kalanderleeuweriken zijn slechts enkele vogels van een divers assortiment. Als je alle vogels rustig wil observeren en fotograferen – en dat wil ik- kom je eigenlijk niet meer aan fietsen toe. Dus telkens wanneer ik tijdens een fietstocht de neiging had om mijn camera te pakken, onderdrukte ik die. Totdat ik tijdens één van mijn tochten over zandwegen door eindeloze wijngebieden, akkers en graslanden een ‘’vliegende blauwe schaduw’’ boven mijn hoofd zag. Ik voelde meteen een adrenaline kick en stopte met fietsen. Dit keer wel. Heel voorzichtig pakte ik mijn geliefde camera uit mijn rugzak en daar zat hij, de scharrelaar. Al tien jaar kom ik in Extremadura maar een ontmoeting met een scharrelaar had zich nog niet voorgedaan. Hij streek neer op de nok van een dak van een schuurtje. Het was trouwens het enige schuurtje in de hele omgeving. En ik was daar alleen met de scharrelaar. Overrompeld was ik. Is dit wat NRC-eindredacteur Saskia van Loenen van literair tijdschrift De Scharrelaar bedoelde toen ze uitgelaten riep nadat ze haar eerste exemplaar van het hemelsblauwe vogeltje spotte ‘’Een scharrelaar zien en dan sterven’’? Het zijn van die zeldzame momenten dat je voelt dat alles volmaakt is. Hij bleef rustig zitten en keek naar de vliegende insecten in de lucht om hem heen. En één keer keek hij naar mij. En ik keek naar hem. Totdat hij in een valvlucht weer vertrok. En ik mijn camera weer in mijn rugzak deed en verdoofd verder fietste door het weidse landschap vol onverwachte verrassingen.